Plotseling begon de bevalling alsnog...........Veel en veel te vroeg deel 1

Na al die weken tussen hoop en vrees te hebben geleefd, dagelijks bloedverlies en vele (nare) echo's te hebben gezien hadden we dan toch de 24 weken bereikt. Gek genoeg voelde dit niet als een opluchting, want we moesten naar de 26 weken wilden we een "betere" kans maken. De dagen leken wel jaren te duren. Vreselijke weken hadden we.

Ik weet nog dat we op een dinsdag een echo hadden waarin we voor het eerst sinds de 4 weken bloedingen (vanaf 20 weken) een beetje een positiever bericht hadden.  Ons kindje bewoog wat meer en het blaasje en maagje waren gelukkig goed gevuld. Ondanks de bloedingen, gebroken vliezen en de placenta die niet goed lag....lees hierover meer in mijn andere blogs.....was dit eindelijk eens iets positiever om te horen. We zaten toen op 24.3 weken dus we gingen vol goede moed op de 26 weken af. Die goede moed veranderde soms met de halve dag naar angst de afgelopen weken dus vaak was het van korte duur.
Ik weet ook nog dat er ergens in die dagen dacht: "als dit maar geen stilte voor de storm is? Ik voelde onze baby die dagen wel nog, maar het was wel rustiger. De schopjes voelde vaak niet prettig, omdat de demping van vruchtwater miste, maar ik was zo blij dat ze een teken van leven gaf.

De dagen erna verliepen relatief rustig. We zijn zelfs nog even wezen rijden om een ijsje te halen en Floris en Maurice speelden onderweg nog in het speeltuintje. Ik keek toe vanuit de auto.

Tot die bewuste donderdag was het echt rustiger dan anders. Ik voelde me ook best goed. Ik begon de donderdagochtend 6 augustus 2020 ook goed. Mijn moeder kwam voor Floris en vroeg nog of ik zin had in Ragout voor die avond. Ik weet die details gek genoeg nog goed. Daar had ik wel trek in.
Maar tegen 15.00 veranderde het. Ik voelde me anders en mn harde buiken waren er weer. Die had ik de afgelopen weken geregeld gehad en na even te gaan liggen trok dat vaak wel weg.
Dus dat deed ik. Ik ging op bed liggen. Mn buik leek wel een tennisbal. Niks hielp. Zijligging links of rechts. Tv aan. Lezen. Afleiding zoeken. Het werd niet rustiger. Ook verging mn eetlust. In mijn achterhoofd gingen de alarmbellen af. Ik voelde haar ook amper bewegen. Toch stak ik tegen beter weten in mijn kop in het zand. Mijn moeder bracht de ragout en had Floris bij zich. Tegen de avond hielp ik nog met Floris naar bed doen, maar ik had toch wel echt last. De harde buiken waren "anders" dan de andere keren. Het zakte niet. 

Toen Floris op bed lag zei ik tegen Maurice dat ik het niet meer wist, ik vertrouwde het niet. De angst bekroop me, maar toch bleven we kalm. Ik zei dat ik zo de nacht niet in durfde en dat ik toch maar even ging bellen met ziekenhuis.

Toen ik hen belde gaven ze aan dat ik eerder had moeten bellen. Maar al die weken had ik wel vaker last van harde buiken dus ik gaf aan te twijfelen. Natuurlijk vroegen ze ons direct te komen.

Ik bleef kalm, maar van binnen ging mijn hart als een razende tekeer. Maurice belde zijn moeder om bij Floris te blijven. Mijn moeder belde ik maar niet. Ik wist dat ze in de stress zou zitten en de afgelopen keren was het steeds vals alarm. Zo kon ze in ieder geval rustig slapen en morgen weer gaan werken. Ik hoopte, stiekem tegen beter weten in, dat het weer vals alarm zou zijn.

De rit naar het ziekenhuis zeiden we geen woord. Ik bleef mijn buik maar porren, op zoek naar een teken van leven, maar die kreeg ik niet......Ik dacht even dat onze baby niet meer leefde. Gek genoeg......bleven we rustig. Je zou denken dat je het huilt of schreeuwt uit machteloosheid, angst en pijn, maar de werkelijkheid is anders. Alsof je brein dit regelt, zodat je niet compleet instort.

Eenmaal in het ziekenhuis werd er bloedgeprikt, ik werd aan de monitor gelegd en er werd een echo gemaakt. Geen ontsluiting, de baby leefde nog en de harde buiken waren nog niet meteen verklaarbaar. Ik moest wel blijven die nacht. Ze zouden nog terug komen met de bloed uitslagen om te bezien wat er moest gebeuren. Mijn vliezen waren immers al weken gebroken en ik werd nauwlettend in de gaten gehouden of er geen infectie aan het optreden was.

Tegen 11 uur kwamen de gynaecoloog en de verloskundige terug.......Geen goed nieuws..........

Mijn witte bloedcellen waren toegenomen dus er speelde een infectie op. Ze gaven aan dat ik nu of hoge koorts zou krijgen of de bevalling zou doorzetten. Hoewel we heel goed wisten wat dit betekende drong het niet door of ons overlevingsmechanisme nam het over. Diep van binnen wisten we dat dit het einde betekende, maar we huilden of schreeuwden niet, we waren uit het veld geslagen.  Een infectie kon niet tegengehouden worden. Het werd nu gevaarlijk voor mij dat was ons al heel duidelijk verteld de afgelopen weken. Ik merkte dat mijn lichaam de afgelopen uren ook veranderde. De harde buiken werden pijnlijker en ik kon ze maar moeilijk verdragen......het bleken weeën. Mijn lichaam begon dus te reageren op de infectie en wist wat het moest doen. Dat wat de infectie veroorzaakte moest mijn lichaam uit. De bevalling was begonnen. Het was alleen VEEL te vroeg hiervoor. 

De verloskundige en gynaecoloog zagen dat ik weeen kreeg en bevestigde wat dit betekende.....Er werd een bed voor Maurice geregeld en ik kreeg paracetamol. Zo begon de nacht die ons leven voorgoed veranderde.