Een aantal dagen na de vreselijke echo begon ik met bloeden. Alsof er een knop in mijn lichaam om ging....

Hoop doet leven.....

Dat is waar we ons zoveel mogelijk aan vast probeerden te houden na die vreselijke echo, maar die roze wolk had plaatsgemaakt voor een donkergrijze donderwolk vol angst. Hoe zouden de komende weken verlopen? Zouden we een levend gezond kindje mogen verwelkomen of ging het volledig de verkeerde kant op? Die scenario's spookten door ons hoofd vanaf die tijd. Het gekke is ook dat je je grenzen gaat verleggen als het gaat om de geboorte van je kind. Denk je eerst aan minimaal 37 weken, hoop je nu dat het kindje minimaal tot 28 weken blijft zitten omdat het dan betere kansen heeft. Bizar....

In het ziekenhuis hadden ze ons verteld dat ze tot 24 weken weinig konden doen voor ons. Voor die tijd zouden ze bij een geboorte het kindje niet kunnen redden, omdat de levensvatbaarheidsgrens bij 24 weken ligt. Dit kwam best rauw op ons dak, want met anderen woorden......dan is het gewoon klaar en zal het kindje al voor de geboorte, tijdens of vlak er na overlijden. Tot die tijd konden we dus niks anders dan hopen. Hopen dat het nog een tijdje bleef zitten. Man wat duren de dagen dan tergend lang.

Wat me ook opviel was dat we geen rust adviezen kregen. Ik moest natuurlijk wel rustig aan doen, maar hoefde niet plat te gaan liggen ofzo. Hierover lees je op het internet zoveel verschillende dingen die ook weer per land verschillen.

Ik deed natuurlijk rustiger aan, maar besloot zelf om toch zoveel mogelijk plat te gaan liggen. Het vruchtwater was er nog amper en ik wist dat het aangemaakt werd. Voor mijn gevoel hielp zoveel mogelijk plat liggen mijn baarmoeder rustig te houden. Alles voor mijn kindje.

Een aantal dagen na de vreselijke echo begon dan toch het bloeden....ik schrok me lam....daar waren we voor gewaarschuwd maar je wil geen bloed zien als je zwanger bent. We moesten gelijk bellen als dit gebeurde en ook moesten we meteen komen naar het Radboud. Alles werd gecheckt. Mijn bloed, vruchtwatervlies? en natuurlijk weer een echo van het kindje. Die maakte het goed, maar er was wel een flinke hematoom in de baarmoeder te zien die de bloedingen veroorzaakte. Omdat het bloeden niet aan leek te houden, mocht ik weer naar huis met het advies bij verandering weer te bellen.

Dit was eigenlijk een klein voorproefje van de weken die zouden volgen........Het bloeden bleef. Soms wat minder en dan weer een hele vloedgolf. Menstruaties waren er niks bij. Ik werd in week 21 opgenomen i.v.m. de bloedingen en wat harde buiken. Ik lag op een kamer met een hoogzwangere vrouw die ingeleid moest worden (hoe confronterend). Toch hadden we het best leuk samen, ook omdat ik vertrouwen bleef houden in een goede afloop. Toen ik daar lag, lag een vriendin van mij te bevallen. Ik heb het kindje in het ziekenhuis als eerste mogen bewonderen. Achteraf best pijnlijk, maar ik zat vol in de overlevingsstand en mijn gevoel was denk ik uitgeschakeld waardoor ik er niet te ver over na kon denken. Na 3 dagen mocht ik weer naar huis.

Ik bloedde iedere dag. Soms werd het erger, soms weer wat minder, maar al die tijd liep ik van bed naar de wc of naar de tafel om te eten. Op de gekste tijden moesten we naar het Radboud, omdat het bloeden ineens heviger werd. Wat een achtbaan.

Hoewel ik alles over had om dit kindje gezond en wel op de wereld te zetten, vroeg het veel van ons als gezin. Ik miste het zorgen voor Floris, ik voelde me schuldig naar hem toe en ik voelde me schuldig naar Maurice op wie veel zorg terecht kwam. Al mopperde hij hier nooit over, ik zag dat hij de situatie moeilijk vond. Waar ging dit eindigen? Hadden we geluk of stond ons iets heel pijnlijks te wachten?

Ik kan bijna niet omschrijven wat die periode met ons deed en heeft gedaan. Het was al een hel op zich. Je zweeft tussen hoop en vrees, je gedachten schieten alle kanten uit. We hebben zelfs nagedacht over beëindiging van de zwangerschap (angst doet gekke dingen met je), omdat we de spanning en onzekerheid nauwelijks konden verdragen, de kansen steeds kleiner leken en we zo graag duidelijkheid wilde. Vreselijk! 

In het ziekenhuis kregen we gesprekken met kinderartsen, neonatologen en hadden we tal van onderzoeken. Al die tijd deed ons kindje (nog steeds wisten we het geslacht niet) het super goed. Ookal was er geen ruimte in mijn buik. 

De gesprekken met de artsen waren pijnlijk en confronterend. Alle ins en outs over een vroeggeboorte, kansen, risico's werden met ons besproken en wij bepaalde het beleid. Ik wilde die dingen niet horen, ik wilde er niet over nadenken, maar het moest. 

Het advies van de artsen: tussen de 24 en 26 weken is een grijs gebied als het gaat om goede overlevingskansen in die periode is het aan de ouders of zij actieve behandeling willen na de geboorte of niet. Gezien de 2-0 achterstand van ons kindje door tekort aan vruchtwater en dreigende vroeggeboorte zouden de kansen dat het een bevalling zou overleven 50/50 zijn en als het het zou overleven dan was de kans op afwijkingen, beperkingen nu of later enorm groot. De longetjes zouden door het vruchtwater tekort ernstig onderontwikkeld zijn. Allemaal dingen waar niemand iets aan kon doen. Machteloos waren we!

We kwamen voor onmogelijke, onmenselijke keuzes te staan die ouders nooit zouden moeten hoeven maken! Het duizelde ons, maar de artsen in het ziekenhuis hebben ons enorm goed begeleid al die tijd. Gesprekken waren nooit teveel en er werd zo lief met ons meegeleefd. En al die tijd....voelde ik van hen uit vertrouwen! Iets wat ik als heel prettige heb ervaren ondanks de verschrikkelijke afloop. 

We moesten bepalen met welke termijn we actieve behandeling wilden, zodat we het beleid m.b.t. longrijpinsprikken ook konden bepalen. Deze kunnen ze maar twee keer zetten in een zwangerschap, omdat het anders niet meer werkt. Het is dus niet zo dat ze die met 24 weken konden zetten, want als het dan bijvoorbeeld nog tot week 30 zou blijven zitten, hadden we de prikken al verspeeld. Het werd dus gokken op het leven van je baby. Onmogelijk!

We maakten de keus in te zetten op 26 weken dus ik zou de prikken krijgen op 25,5 en 25,6. De prikken zouden twee weken werken.

Vanaf die tijd duimden we dat we die termijn zouden halen. Het was leven met de dag of eigenlijk met het uur. 

Ik heb wat nachten wakker gelegen van het piekeren, hopen, hare buiken, buikpijn of van het bloeden... 

Deze tijd was al een nachtmerrie.