De avond na de 20 weken echo schoot er natuurlijk van alles door ons heen. 'Misschien heeft ze het verkeerd gezien en valt het wel mee' ...om vervolgens weer compleet in paniek te schieten, want wat als het echt mis is. 'Raken we dan ons kindje kwijt?' Ik was er misselijk van......dit kon niet waar zijn, niet nu we al op de helft waren, de NIPT ook goed was en ik dit kindje goed voelde bewegen.
We probeerden het zoveel mogelijk bij Floris weg te houden, maar dat viel niet mee. Ik hoopte dat het gewoon snel de volgende dag 12:00 uur zou zijn. Veel details van die 24 uur tot de afspraak in het Radboud weet ik niet meer.
Wat ik wel weet is dat ik wonder boven wonder sliep die nacht....ik die me suf kan piekeren en daardoor ook wakker ligt...had geslapen (het waren de zwangerschapshormonen denk ik).
Eenmaal in het ziekenhuis en wachtende op de afspraak had ik het niet meer van de spanning. We mochten naar binnen en weer werd ons gevraag of we het geslacht wilde weten en wederom zeiden we van niet. Er waren twee mensen in de kamer. 1 echoscopiste en de andere mevrouw typte alle bevindingen in de computer. Ik ging liggen en er moest een inwendige echo en uitwendige echo gemaakt worden.
Helaas......het zag er inderdaad niet goed uit. Ze zag ook dat er weinig vruchtwater zat, maar nog net genoeg. Het maagje en blaasje van de baby waren gelukkig ook gevuld. Er viel een kleine last van ons af......eindelijk een beetje positief nieuws.
Een gevuld maagje en blaasje zijn belangrijk, omdat het bewijst dat een baby'tje kan drinken dus is er vruchtwater. Drinken van vruchtwater is nodig om de longetjes te trainen en voor de longontwikkeling. Ze vertelden ons ook dat vruchtwater steeds opnieuw aangemaakt werd en zolang het maagje en blaasje gevuld zouden zijn, de baby wel konden groeien. pffff dit stelde me enigszins een beetje gerust.
De andere orgaantjes werden nauwkeurig bekeken en jeetje.....wat is dat zenuwslopend. Ik hield telkens nauwlettend de gezichten in de gaten om te zien of ik er iets uit af kon lezen. Er kwam zelfs nog een arts bij, omdat ze het soms lastig vonden om te zien en te beoordelen allemaal.
Maurice zat gelaten naast me en was op een gegeven moment zelfs afgehaakt met kijken naar het scherm, omdat hij er echt niks uit kon halen het duizelden hem van de termen die er allemaal genoemd werden.
Op de echo zag ik onze baby wat bewegen, maar ik kon het hoofdje helemaal niet duidelijk zien. Ze vonden het ook heel moeilijk om het mondje en neusje in beeld te brengen. Het lag namelijk telkens helemaal ineengedoken met de kin op de borst. Hartverscheurend om ons kleintje zo te zien vond ik, omdat dit naar mijn idee kwam vanwege gebrek aan ruimte omdat het vruchtwater bijna ontbrak. Ik weet nog dat ik vroeg of dat dit er wel op en aan zat. Volgens de echoscopiste was dit wel het geval, want ze had het wel al kunnen beoordelen.
De placenta was ook weer een verhaal apart. Er werd gezegd dat de placenta deels voor de uitgang lag, maar heel goed in kaart brengen konden ze hem niet. Er werd nog iemand bij gehaald om mee te kijken (alsof de spanning nog niet groot genoeg was). Uiteindelijk hoorde ik de term placenta praevia marginalis vallen. Dat kon er ook nog wel bij dacht ik.
En als klap op de vuurpijl werd er ook nog een hematoom gezien in de baarmoeder. wat er op neerkomt dat er een bloeduitstorting zit. Alsof het allemaal nog niet genoeg was.
Ik probeerde soms wat te vragen, waarop ze antwoordde dat ze ons straks alles zouden vertellen. Hoewel ik dit wel snap is dit in deze situatie echt niet fijn. Je wilt zo graag horen dat het goed gaat en als ze dat niet kunnen bevestigen groeit de angst dat het echt fout zit.
Na de echo's werden we naar de wachtkamer gestuurd om vervolgens een gesprek te hebben met de gynaecoloog die de bevindingen van de echo met ons zou bespreken. Kort gezegd was het een zorgelijke maar geen uitzichtloze situatie. Het vruchtwater tekort en de ligging van de placenta waren iets wat nauwlettend in de gaten gehouden moest gaan worden. De hematoom die in de baarmoeder zat was ook iets zorgelijks. Het lichaam kon het bloed opnemen of ik zou een bloeding kunnen krijgen. Dit zou de vliezen aan kunnen tasten werd ons verteld, waardoor ze konden breken met alle gevolgen van dien.
Ze vroegen me ook of ik soms vruchtwater had verloren, want dat zou kunnen duiden op gebroken vliezen. Dit had ik bij mijn weten niet. Het was mij ook een groot raadsel hoe dit kon. Er werd voor de zekerheid een kweekje afgenomen om te zien of ik vruchtwater verloor en dit bleek ook niet het geval.
Ze vertelden ons ook dat er 2 risico's waren die maakte dat ons baby'tje met 2-0 achterstand geboren zou worden. Voor het eerst werd er gesproken over een dreigende vroeggeboorte en daarnaast dat de longen ernstig onderontwikkeld dreigden te raken door het weinige vruchtwater. Ergens waren we lamgeslagen door dit nieuws en tegelijkertijd stak ik ook mijn kop in het zand. Ik liet het niet doordringen....waarschijnlijk was dit de angst om deze baby te verliezen. Ik wilde niet denken aan een vroeggeboorte.
Gezien alle complicaties waar vanaf dan over gesproken werd, werd deze zwangerschap vanaf nu medisch. Tweewekelijks zouden we voor controle in het ziekenhuis moeten komen, er werden gesprekken ingepland met een kinderarts en bij veranderingen moesten we meteen bellen. Wat ik nog weet is dat ondanks de ernst van de situatie, de meeste artsen optimistisch en positief probeerden te blijven. Dit gaf ons enigszins rust en vertrouwen.
Ergens vond ik de controles in het ziekenhuis wel een geruststelling nu er zoveel complicaties waren, maar de zorgeloosheid en de roze wolk waren sinds die 1 Juli compleet weg. Het genieten van deze zwangerschap was nu wel voorbij.
Wat ik wel heel duidelijk voelde is dat deze baby sterk was....en daar haalde ik mijn vertrouwen in een goede afloop uit!
In mijn volgende bericht, vertel ik over de weken tussen de 20e en 24e week.
Reactie plaatsen
Reacties