Ik vergeet het nooit meer.....1 juli 2020. Die dag waarop ons leven veranderde.
" Willen jullie het geslacht weten?"....was een van de eerste vragen die de mevrouw van de echo ons stelde bij binnenkomst. Maurice keek mij aan en ik zei: "nee, we willen het graag een verrassing laten". Kom dan maar liggen, dan kijken we hoe het daarbinnen gaat. Pfffff eindelijk....ik was zo zenuwachtig voor deze 20 weken echo dat ik blij was dat we meteen konden gaan kijken.
Ik weet nog dat ik voor onze afspraak appte met een vriendin die vroeg of ik zenuwachtig was en hoelaat ik mocht (we mochten bij deze echo wel met zijn tweeën komen ondanks corona)...Mijn reactie die 1 juli voor de afspraak was letterlijk: "ja een beetje. Ik heb wel het gevoel dat de baby het goed doet, maar m'n lijf vertrouw ik niet zo. Ik heb al vanaf het begin het gevoel dat het eerder komt."
Bizar, dat moederinstinct...ik voelde aan dat er iets heftigs stond te gebeuren blijkbaar, al vanaf dag 1 na de positieve test had ik zo'n onheilspellend gevoel. De NIPT test die we eerder al hadden gehad was helemaal goed, maar toch.....dat gevoel bleef.
De echo mevrouw begon met de echo.....ons kindje deed het goed, maakte het goed ook. Alle orgaantjes werden goedgekeurd en alles was perfect. Toch vond ik het al die tijd maar een raar beeld om te zien. Er schoot nog door me heen.....het lijkt wel of er geen vruchtwater zit ofzo. Bij Floris kon ik me toch zeker herinneren dat hij kon bewegen in het zwarte gedeelte op de echo. Het zwarte gedeelte zag ik niet tot nauwelijks.
Toen de baby helemaal goed werd gekeurd en we bijna klaar waren (ik had intussen de spanning wat los kunnen laten) zei de mevrouw:...." maar ik vind dat je heel weinig tot geen vruchtwater hebt en ik kan de placenta niet goed inschatten......."
Van schrik draaide ik mijn hoofd naar Maurice die naast me zat en keek hem met grote ogen aan. Van binnen schreeuwde ik, maar in werkelijkheid kon ik geen woord meer uitbrengen. NEE.....dit kon NIET waar zijn....!!!
Verslagen trok ik mijn jurk naar beneden, kwam van de bank af en ging zitten. Wat de mevrouw toen allemaal vertelde weet ik niet meer, maar ik weet nog dat ze meteen belde met het Radboud UMC in Nijmegen waar we gelijk de volgende dag terecht konden. De enige vraag die ik uit kon brengen was: "Kan de baby nu nog wel groeien en red ik de 40 weken nog?" De mevrouw keek ernstig (die blik vergeet ik ook nooit meer) en ze zei: "ik kan er niks van zeggen, maar het ziet er niet goed uit".
We liepen naar buiten en konden beiden geen woord meer uitbrengen. Tranen stroomden over mijn wangen en in de auto stortte ik in. Was dit het dan....gingen wij ons kindje verliezen?! Nee dacht ik....dit kan niet. Dit overkomt ons toch niet...... Na zo lang te hebben gewacht op deze lieve baby, een broertje of zusje voor Floris, kan dit niet waar zijn. Dit gebeurd niet echt!
Ik kan nauwelijks omschrijven wat dit nieuws met ons deed. Hoeveel spanningen het bracht en hoe onzeker we waren. Zo goed als de zwangerschap van Floris verliep, zo slecht verliep deze. Het voelde oneerlijk, ook omdat we al jaren op deze baby hadden gewacht. Het was en is zo welkom.........
Wordt vervolgd...
Reactie plaatsen
Reacties